Άκανθος – κτίριο στη θέση Λαδιάβα

category-place-icon

Το ελληνιστικό οικοδόμημα, που αναπτύσσεται γύρω από ένα μαρμαροστρωμένο αίθριο (αυλή) με δυο πηγάδια, αποτελεί πιθανότατα ένα δημόσιο κτίριο με διαδοχικές οικοδομικές φάσεις. Η ανασκαφή του κτιρίου δεν έχει ολοκληρωθεί, διαγράφονται όμως ξεκάθαρα οι χώροι και οι χρήσεις τους. Στο εσωτερικό των πηγαδιών εντοπίστηκε κεραμική ελληνιστικής περιόδου, που τοποθετεί το τέλος της χρήσης τους στο β’ μισό του 1ου αι. π.Χ.

Το ελληνιστικών χρόνων οικοδόμημα, που άρχισε να ανασκάπτεται επίσημα το 1994, στη θέση Λαδιάβα, έγινε γνωστό μετά από υπόδειξη του ιδιοκτήτη του αγροτεμαχίου. Η ανασκαφή της θέσης διακόπηκε το 2000, ενώ οι μετέπειτα σύντομες έρευνες, ανέδειξαν τη σωζόμενη κάτοψή του και την καταστροφή του βόρειου και βορειοδυτικού μέρους του.

Πρόκειται για ένα δημόσιο πιθανότατα κτίριο, που αναπτύσσεται γύρω από ένα μαρμαροστρωμένο αίθριο με δυο πηγάδια. Το κτίριο χαρακτηρίζεται από διαδοχικές χρήσεις, επεμβάσεις και μεταγενέστερες καταστροφές, δεδομένου ότι το παλιό χωριό της Ιερισσού κτίσθηκε πάνω στα αρχαία λείψανα. Στη φάση διατήρησης του κτιρίου ξεχωρίζει ο Νότιος τοίχος, ο οποίος (όπως άλλωστε και το υπόλοιπο κτίριο) αποτελείται από οικοδομικό υλικό σε β’ χρήση,. Το πλάτος του ξεπερνά το 1μ., προκειμένου να συγκρατεί και να αντέχει τις πιέσεις που δεχόταν από την πλαγιά του λόφου. Δύο μεγάλα δωμάτια, ο ανδρώνας στα ΝΑ και ο πιθεώνας, με έντεκα πιθάρια, στα ΝΔ, αποτελούν χώρους της αρχικής φάσης του κτιρίου, με τον δεύτερο να καταστρέφεται στα μέσα του 2ου π.Χ αι. και στη θέση του να δημιουργούνται δύο νέοι χώροι, που χρησιμοποίησαν κάποια από τα πιθάρια ως αποθέτες. Στην ίδια φάση ανήκει και ο μικρός χώρος της κουζίνας με τη μικρή κυκλική εστία, αποτελούμενη από θραυσμένα κεραμίδια και κεντρικό σωληνίσκο, πάνω στον οποίο στηριζόταν πήλινη σχάρα. Οι περισσότεροι τοίχοι φέρουν επίχρισμα από λευκό κονίαμα, ενώ εντοπίστηκαν και σπαράγματα έγχρωμου κονιάματος. Από τα πηγάδια του αιθρίου, που φέρουν μαρμάρινα προστομιαία, το μικρότερο (βάθους 3μ.) δημιουργήθηκε από την ένωση 2 πιθαριών και χρησίμευε ως συλλέκτης υδάτων, ενώ το μεγαλύτερο (βάθους 11μ.) δημιουργήθηκε από ειδικά καμπύλα διαμορφωμένες κεράμους, τοποθετημένες αντωπά , έτσι ώστε να διαμορφώνουν έναν κύλινδρο. Στο εσωτερικό των πηγαδιών εντοπίστηκε κεραμική ελληνιστικής περιόδου, που τοποθετεί το τέλος της χρήσης του χώρου στο β’ μισό του 1ου αι. π.Χ

Βιβλιογραφία

Τρακοσοπουλου-Σαλακίδου, Ε., «Αρχαία Άκανθος 1986-1996», Το Αρχαιολογικό Έργο στη Μακεδονία και τη Θράκη 10Α (1996), σσ. 297-307.

Τρακοσοπουλου-Σαλακίδου, Ε., Νασιώκα, Ο., Παντή, Α., «Άκανθος. Ελληνιστική κεραμική από αποθέτες -πηγάδια κτίσματος της πόλης», στο Θ’ Επιστημονική Συνάντηση για την ελληνιστική κεραμική, Αθήνα 2018, σσ. 243-666.

Filters
η υπηρεσία
  • en